Σήμερα, την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου, την πιο μικρή μέρα του χρόνου με το μεγαλύτερο σκοτάδι να σκεπάζει το βόρειο ημισφαίριο, ο ήλιος ολοκληρώνει την περιστροφή του και αρχίζει έναν νέο κύκλο γύρω από τη Γη σηματοδοτώντας την επάνοδο του. Από την επομένη κιόλας ημέρα, οι μέρες αρχίζουν σιγά σιγά και μεγαλώνουν, έτσι ο ήλιος αρχίζει το νέο του ταξίδι διδάσκοντάς μας την κυκλική πορεία των πραγμάτων και στην δική μας ζωή, αλλάζοντας παράλληλα και οριοθετώντας τις εποχές.
«Σύμφωνα με την μακραίωνη τοπική μας παράδοση, από την ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου σε κάθε σπίτι, πρέπει να καίει η φωτιά, για να ζεσταθεί ο μικρός Χριστός που αναμένεται να έρθει στον κόσμο τις προσεχείς ημέρες, με την Γιορτή των Χριστουγέννων αλλά και για να μείνουν μακριά οι πονηροί Καλικάντζαροι που αυτές τις ημέρες βρίσκονται στην επιφάνεια της γης πειράζοντας του ανθρώπους».
«Έτσι και στον τόπο μας, οι σπιτονοικοκυρές διαχρονικά κρατούσαν φυλαγμένο ένα μεγάλο κούτσουρο, συνήθως Βελανιδιά, ως το πιο γερό και καλά διαλεγμένο ξύλο, προκειμένου να καεί στο τζάκι, όπου το έραναν με ξηρούς καρπούς της χρονιάς που πέρασε».
«Μάλιστα κατέβαλαν προσπάθεια, η φωτιά που άναβαν με αυτό το κούτσουρο, να μη σβήσει για όλο το διάστημα των εορτών και να καίει για περίπου 12 μέρες».
«Τα παιδιά του σπιτιού μάζευαν τα «καταχύσματα» αυτά και τις στάχτες, για καλοτυχία, ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι στάχτες απορρίπτονταν από τις νοικοκυρές στον κήπο ή τα κτήματα, για να τα ευλογήσουν και να καρποφορήσουν την νέα χρονιά».
Παλαιότερα την εποχή πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε πολλά από τα Ακαρνανικά χωριά των Οινιαδών στην ίδια λογική με το έθιμο του Χριστόξυλου υπάρχουν αναφορές ότι έκαιγαν κλαδιά βελανιδιάς έξω από τα προαύλια των ναών και στις αυλές των σπιτιών. Έθιμο που έχει παντελώς εκλείψει και εντοπίζεται μεμονωμένα σε σημεία της Βορείου Ελλάδος και των Βαλκανίων.
Εκ του Γραφείου Τύπου της «Οινιαδών Ανάπτυξις»
