Ευχαριστούμε τον Θεοφύλακτο Σπατούλα για το άρθρο του στο aitolianews.gr που καταγράφει προβλήματα και αφήνει τις σκέψεις του
Του Θεοφύλακτου Σπατούλα
Όταν καλείται κάποιος να γράψει για το Μεσολόγγι , το πληκτρολόγιο πλημμυρίζει με τις εικόνες που τόσο μαγευτικά προσφέρουν οι στιγμές της ημέρας.
Περνώντας πρωί – πρωί την ιστορική πύλη , και όταν μάλιστα έχεις μεγαλώσει στους δρόμους του , αφήνεις κάθε αρνητική σκέψη και αρχίζεις να ζεις τις στιγμές σου .
Η πρώτη ματιά , στους δυο ορίζοντες , τόσο δεξιά αλλά και αριστερά , σου σφίγγει το στομάχι. Το παλιό στρατόπεδο , του Χρήστου Καψάλη από τη μια , το εγκαταλελειμμένο ιστορικό κτίριο του παλιού Νοσοκομείου από την άλλη. Αναφωνείς , Χριστέ μου .
Η συνέχεια αποκαρδιωτική . Στους κεντρικούς δρόμους θωρείς τα ξενοίκιαστα καταστήματα και σε κάνουν να θεωρείς ότι ένα αόρατο χέρι έχει βάλει λουκέτο , σε όνειρα , σκέψεις , δημιουργίες .
Μα τι έχει γίνει ;
Δεν αφήνω την σκέψη μου να γεμίσει με αρνητικά σχόλια . Στην περιήγηση μου , βλέπω την προσπάθεια , την αγώνα , το χαμόγελο. Λιγοστά αλλά συνάμα και τόσο δυνατά . Είναι οι άνθρωποι που έχουν μείνει εκεί για να υπηρετήσουν κάθε σπιθαμή του ευλογημένου τόπου .
Δεν πρέπει να κιοτέψεις , μου λέει ο Δημήτρης . Πρέπει να προσπαθήσεις . Συνομιλείς με ανθρώπους , αγνώστους σε εμένα , αλλά τόσο θετικοί με βλέμμα δυνατό .
Αγαπάνε το Μεσολόγγι . ΔΕΝ ΤΟ ΑΦΗΝΟΥΝ .
Και έρχεται η σκέψη , τότε που ΄΄τράκαραν΄΄ τα ποδήλατα στους δρόμους , τότε που ο ΄΄παπάκιας΄΄ μας έφερνε τα σάντουιτς , τότε που κάθε γωνιά ήταν γήπεδο , τότε που η ιαχή ΑΕΜ , δονούσε κάθε γωνιά . Πήγα στο γήπεδο . Στεναχωρήθηκα.
Και τότε λέω ΕΑΝ …..
ΕΑΝ …. Είχα μείνει στον τόπο μου
Είχα μοχθήσει περισσότερο για τον τόπο μου
Ήθελα να ζήσω στον τόπο μου
Δεν πήγαινα στα πολιτικά γραφεία
Δεν είχα γαλουχηθεί για αποκατάσταση στο Δημόσιο
ΕΑΝ , δεν δεν δεν δεν δεν δεν
Υπάρχουν δύο λέξεις . ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ .
Σκληρή απάντηση , αλλά τόσο ΑΛΗΘΙΝΗ .
Δεν έπρεπε να περιμένω από τους άλλους αλλά να απαιτήσω από τον εαυτό μου . Όπως έκαναν όσοι έχουν μείνει εκεί.
Εκεί στα σοκάκια γνώρισα και νέα παιδιά που δημιουργούν . Πόσο χάρηκα που τα ειδα να χαμογελούν. Τα χαιρέτησα και μετά ταξίδεψα , όχι στα χρώματα και τις ομορφιές αλλά για να βρεθώ ξανά στο γκρίζο που αγκαλιάζει τα όνειρα μου , που τρώει τα σωθικά μου , που σκεπάζει το βλέμμα μου . Όσοι λοιπόν περιμένουν από τους άλλους και κατηγορούν τους άλλους καλό θα ήταν να …. δουν και να δούμε τις αποφάσεις μας .
Πήρα μαζί μου στις αποσκευές της σκέψης μου , δυνατές ματιές και σκέψεις για ένα καλύτερο ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ .
Μακάρι να υλοποιηθούν .
Αλλά και να μην γίνουν όλα , αξίζουν συγχαρητήρια στις προσπάθειες .
Η απραξία κρίνεται . Η προσπάθεια γράφει ΙΣΤΟΡΙΑ.
