Στη λιγότερο δημοφιλή μεριά του πελάγους, Κάλαμος και Καστός μοιάζουν να ξεπήδησαν από κάποιο παράλληλο -σίγουρα πιο παρθένο και ανέμελο- σύμπαν του ελληνικού καλοκαιριού. Και αξίζουν της απόλυτης προσοχής σου.
Κοιτάζεις από την ακτή και το χωριό του Μύτικα τον Κάλαμο και αναρωτιέσαι τι παίζει εκεί. Το wow factor που προκαλεί με μια πρώτη ματιά το εντυπωσιακό –σαν καταπράσινο ηφαίστειο– βουνό, που πλέει έξω από τις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας, διαδέχεται μια έντονη επιθυμία: πρέπει να πάω μια βόλτα.
Και πράγματι, αξίζει τον –όποιο– κόπο. Το πάλαι ποτέ ορμητήριο πειρατών και ληστών, με το κουστούμι του σε δεκάδες αποχρώσεις του πράσινου, που υψώνεται περίπου στα 800 μ., έχει εξελιχθεί σε έναν σχεδόν speakeasy προορισμό για όσους επιλέγουν τη δυτική πλευρά της χώρας και το Ιόνιο Πέλαγος για τις διακοπές τους — καθιερωμένο, ωστόσο, ως μια έξοχη θερινή εκδρομή για τους κατοίκους των γύρω περιοχών αλλά και ως σταθερά για ιντελεξουέλ σόλο ταξιδιώτες από κάθε γωνιά της Υφηλίου.
Ξέρεις, εκείνους τους επισκέπτες που αποζητούν αυτό που θα έπρεπε να προσφέρουν μέρη σαν κι αυτό: αυθεντικότητα και ηρεμία, μια ταβέρνα και τη δυνατότητα βουτιάς σε απόσταση μικρότερη των 5 λεπτών, ντόπιους που σε χαιρετούν ακόμη κι αν δεν σε έχουν δει ποτέ πριν στη ζωή τους.
Παίρνεις το καΐκι –ή το μικρό καραβάκι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες– από τον προαναφερθέντα Μύτικα και, προτού καλά καλά το αντιληφθείς (η διαδρομή κρατά, δεν κρατά, 20 με 30 λεπτά), βρίσκεσαι σε ένα νησί με διαυγή γαλαζοπράσινα νερά και λευκοβότσαλες παραλίες, δέντρα που κυριολεκτικά σταματούν στην ακτή, ένα αρωματικό blend κοντά στην τέλεια ισορροπία πεύκου και αλμύρας, και διάσπαρτα κοκκινόσκεπα σπίτια. Παράλληλα και συμπληρωματικά, τα παλιά ελαιοτριβεία και τα αφημένα αλώνια, οι ραγισμένοι ανεμόμυλοι και όλα τα υπόλοιπα σημάδια αφηγούνται σιωπηλά ιστορίες που ξεχάστηκαν στο πέρασμα των δεκαετιών.
Ο Κάλαμος –το βασικό λιμάνι και οικισμός του δηλαδή– και η Επισκοπή είναι τα μόνα μέρη με μόνιμους κατοίκους. Το καλοκαίρι, όμως, το σκηνικό αλλάζει, καθώς κάθε κολπίσκος του νησιού μοιάζει να κατοικείται. Φτάνεις στο μικρό λιμάνι με τον κεντρικό οικισμό και αμέσως αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει: μέρος σε ευθεία χρονική σύνδεση με τις πιο ανέμελες περιόδους του ελληνικού καλοκαιριού. Λίγα σπίτια, μερικές ταβέρνες και μαγαζιά, ελάχιστα αυτοκίνητα, μπόλικα σκάφη και βάρκες. Ήχος από τζιτζίκια και από το κύμα που σκάει.
Σε 10′ νότια από εκεί –με τα πόδια– προσεγγίζεις την Αγραπιδιά, την πιο κοντινή παραλία, στο ίδιο μοτίβο με όσα διάβασες παραπάνω: τον χαρακτηριστικό ανεμόμυλο στη μια άκρη της και τη Βοσκοπούλα, κάτι ανάμεσα σε αναψυκτήριο και ταβέρνα, με τις πιθανότατα πιο παγωμένες μπύρες που έχεις πιει ποτέ στη ζωή σου. Αν πάλι, από το λιμάνι, ακολουθήσεις τη βόρεια διαδρομή, θα βρεθείς στη Μυρτιά, μια εξίσου όμορφη παραλία. Γενικά, έχε κατά νου πως η ενοικίαση ενός μικρού σκάφους θα σου ξεκλειδώσει όλα τα μυστικά του Καλάμου όσον αφορά τα μέρη που πρέπει να βουτήξεις – σημείωσε οπωσδήποτε τις δυτικές παραλίες του Κέδρου, των Κήπων και του Τράχηλου.
Έτερος οικισμός στο βόρειο μέρος του νησιού είναι η Επισκοπή. Διάσπαρτα σπίτια και απόλυτη κάλμα δημιουργούν ένα σκηνικό περίπου κινηματογραφικό. By the way, η σύνδεση με το κεντρικό λιμάνι εδώ γίνεται μέσα από μια μαγική διαδρομή, εντός ενός αυθεντικού πευκόφυτου τοπίου, καθώς το “δάσος” είναι ο συνδετικός κρίκος αλλά και το σύνορο των δύο οικισμών – η πορεία με τα πόδια διαρκεί λίγο περισσότερο από μία ώρα. Στην Επισκοπή θα βρεις και τη μάλλον δημοφιλέστερη επιλογή για φαγητό στον Κάλαμο, τη Βάρκα: μια ταβέρνα που απλώνει τραπέζια κάτω από τις ελιές και δίπλα στο βότσαλο, σε ένα περιποιημένο, αρτιστίκ σκηνικό, και ειδικεύεται –προφανώς– σε αφρό και βυθό.
Άλλα σημεία ενδιαφέροντος στον Κάλαμο είναι το ερειπωμένο κάστρο –εκείνο που οι ντόπιοι αποκαλούν Καστρομονάστηρο– και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, η ιστορία του οποίου κρατά από το 1854.
Στη σκιά του Καλάμου και ακριβώς κάτω από αυτόν, ο Καστός –ένα από τα μικρότερα κατοικημένα νησιά του Ιονίου– (βρίσκεις, δε βρίσκεις εδώ τον χειμώνα 80 άτομα). Η έκτασή του στα 6 τ.χλμ. σου επιτρέπει, κυριολεκτικά, να τον περπατήσεις όλο – το πολύ σε μιάμιση ώρα. Αυτοκίνητα εδώ; Υπάρχουν μόλις δύο αγροτικά, κυρίως για την εξυπηρέτηση των ηλικιωμένων κατοίκων και για διάφορες εργασίες. Τα ελάχιστα καταλύματα εξασφαλίζουν το 100% της πληρότητας κάθε σεζόν, αλλά οι επισκέπτες εδώ καταφθάνουν από τη θάλασσα: στο πικ της τουριστικής του κίνησης, ο Καστός υποδέχεται στο γραφικό λιμανάκι του περισσότερα από 150 σκάφη καθημερινά.
Highlight του Καστού, ασφαλώς, οι φανταστικές του παραλίες, που “τικάρουν” όλα τα κουτάκια ομορφιάς του πελάγους στο οποίο φιλοξενείται το νησί. Θα κολυμπήσεις σε διάφανα νερά, με φόντο τα εντυπωσιακά, σχηματισμένα βράχια που απλώνονται τριγύρω, σε συνδυασμό με την έντονη –κι εδώ– βλάστηση.
Μερικές από τις ομορφότερες είναι τα Αμπελάκια, η Πισίνα (ή Αθίκι), η Βάλη, τα Βρισίδια, η Λίμνη και ο Άγιος Αιμιλιανός, που βρίσκονται στην ανατολική ακτή. Υπάρχουν, όμως, και πολλοί ακόμη παρθένοι κόλποι που δεν έχουν καν ονομασία. Στα δυτικά του Καστού, πάλι, θα κατευθυνθείς αν αποζητάς το ρομαντικό ενδεχόμενο ενός –όμορφου, είναι η αλήθεια– ηλιοβασιλέματος.
Άλλες αξιοσημείωτες “πινέζες” στον χάρτη του Καστού είναι ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, ο οποίος χρονολογείται από τα μέσα του 19ου αιώνα, με το ξυλόγλυπτο τέμπλο και τις ελαιογραφίες του ζωγράφου Σπυρίδωνα Γαζή· το ξωκλήσι του Αγίου Αιμιλιανού· ο ελαιώνας με τις αιωνόβιες ελιές στη θέση Καλικερίμη· η νησίδα Πρασονήσι στο λιμάνι· ενώ για όσους αρέσκονται να περνούν αρκετή ώρα κάτω από το νερό, ενδείκνυται ο βυθός στην παραλία του Σόλου.
Στον Καστό θα βρεις τρεις ταβέρνες – τον Μπέλλο, το Il Porto και το Windmill – και ένα μπαρ. Το τελευταίο είναι ο Mylos, ένα από τα πιο sui generis μπαρ σε όλο το Ιόνιο: ο οικογενειακός ανεμόμυλος, που ήταν ανενεργός για δεκαετίες, έχει μεταμορφωθεί (από το 2009) σε ένα προσεγμένο island bar, που λειτουργεί από νωρίς για καφέ και πρωινό, ενώ αργότερα σερβίρει ωραία aperitivi και κλασικά cocktails with a twist.
Πηγή:athinorama.gr
