Συγκίνηση έχει προκαλέσει η είδηση του θανάτου της Μεσολογγίτισσας αγωνίστριας Πλουσίας Λιακατά την οποία αποχαιρετούν για πάντα σήμερα Τρίτη (11.3.25) συγγενείς και φίλοι.
Το ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ) με θλίψη αποχαιρετά την Πλουσία Λιακατά, που ήταν μέλος της, την ακλόνητη αγωνίστρια Μακρονησιώτισσα που έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή 7/3, πλήρης ημερών.
«Η Πλουσία γεννήθηκε στο Μεσολόγγι από οικογένεια ψαράδων. Σε μικρή ηλικία οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και ήταν σύνδεσμος με την καθοδήγηση του Κόμματος που είχε την έδρα της στο Βουνό. Συνελήφθη γιατί έγραφε συνθήματα στους τοίχους κατά των Γερμανών κατακτητών και φυλακίσθηκε στο κτίριο της Γκεστάπο. Από εκεί κατάφερε να δραπετεύσει και ανέβηκε στο βουνό όπου και συναντήθηκε με τον αδελφό της, ο οποίος ήταν μέλος του ΚΚΕ και αντάρτης του ΕΛΑΣ. Εντάχθηκε και η ίδια στον ΕΛΑΣ, στην 13η Μεραρχία στο Καρπενήσι, στο μάχιμο δυναμικό του – γι’ αυτό και κουβαλούσε οπλοπολυβόλο.
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν με τις διώξεις και τις εκτελέσεις των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών από τις αστικές κυβερνήσεις, η Πλουσία συνέχισε να αγωνίζεται στο πλευρό του ΚΚΕ. Το 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στην Ικαρία. Στη συνέχεια ακολουθεί την ίδια πορεία που ακολούθησαν χιλιάδες γυναίκες, που αρνήθηκαν να προδώσουν τις αξίες και τα «πιστεύω» τους: Χίος – Τρίκερι – Μακρόνησος. Η Πλουσία είναι μία από τις εκατοντάδες γυναίκες που αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του κομμουνισμού στο θανατονήσι της Μακρονήσου. Γι’ αυτό και στα τέλη του 1950 μαζί με τις άλλες «αμετανόητες» συντρόφισσές της επέστρεψε στο Τρίκερι.
Όπλο που την κράτησε όρθια, όπως η ίδια έλεγε, ήταν η καλλιτεχνική δημιουργία που την βοηθούσε όπως και τις άλλες συνεξόριστές της να μην υποκύψουν στα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς, αλλά να διατηρήσουν την αγωνιστική στάση ζωής τους. Όπως η ίδια διηγούταν, ακόμα και στη Μακρόνησο που ήταν αδύνατη η καλλιτεχνική ενασχόληση, τα βράδια καθιστές μέσα στις σκηνές έκαναν σκετς για να γελάσουν και να εμψυχωθούν. Στους τόπους εξορίας εντάχθηκε σε θεατρικά σχήματα και χορωδίες. Εκεί διδάχθηκε τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς. Μετά την επιστροφή της από την εξορία, ασχολήθηκε επαγγελματικά με το χορό. Συνεργάστηκε την Ελένη Τσαούλη, την Δώρα Στράτου, την Δόμνα Σαμίου και δίδαξε χορό σε παιδιά στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η ίδια με καμάρι μιλούσε για τα χρόνια της δράσης της μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, αλλά και τα χρόνια στις εξορίες και τις φυλακές, σαν το μεγαλύτερο σχολείο, που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα της και της έδωσαν όλα τα εφόδια για να παλεύει παλικαρίσια στην προσωπική και την επαγγελματική της ζωή. Οι συναντήσεις και οι συζητήσεις μαζί της, το χαμόγελο και η αισιοδοξία της γίνονταν για μας μάθημα ζωής. Θα την θυμόμαστε πάντα.
Η κηδεία της Πλουσίας θα γίνει την Τρίτη 11 Μάρτη από το Νεκροταφείο Ζωγράφου.
Το ΔΣ της ΠΕΚΑΜ προσφέρει στη μνήμη της, αντί για στεφάνι, το ποσό των 50 ευρώ στο «Σπίτι του Αγωνιστή».
Δείτε video με την προσωπική της μαρτυρία:
