Με συγκίνηση και ποιητική ματιά, ο Νίκος Αλιάγας καταγράφει την εμπειρία του από το Αη Συμιού στο Μεσολόγγι, αναδεικνύοντας τη διαχρονική δύναμη της παράδοσης μέσα από ένα συγκλονιστικό βίντεο.
Στο Μεσολόγγι βρέθηκε το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ο διεθνούς φήμης παρουσιαστής και φωτογράφος Νίκος Αλιάγας, τιμώντας για ακόμη μία χρονιά το φημισμένο πανηγύρι του Αη Συμιού. Με τη μοναδική του ευαισθησία και το ταλέντο του στη φωτογραφία, αποτύπωσε χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τις πορείες και τους χορούς των πανηγυριστών, το ζωντανό αυτό λαϊκό προσκύνημα που αποτελεί κομμάτι της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς του Μεσολογγίου.
Ο ίδιος ανάρτησε στα κοινωνικά του δίκτυα ένα βίντεο με φωτογραφίες του, συνοδεύοντάς το με ένα κείμενο ποιητικής φόρτισης στα γαλλικά, στο οποίο αποδίδει τη βαθύτερη ουσία του πανηγυριού:
«Dans le souffle de l’aube, les tambours se lèvent à Missolonghi… C’est un peuple qui chante sa délivrance, ses morts et ses vivants, au seuil du monastère et de l’horizon… la χαρμολύπη — la joie-tristesse, ce frisson de la vie qui éveille et console à la fois.»
«Με την ανάσα της αυγής, τα νταούλια σηκώνονται στο Μεσολόγγι… Είναι ένας λαός που τραγουδά τη λύτρωσή του, τους νεκρούς και τους ζωντανούς του, στο κατώφλι του μοναστηριού και του ορίζοντα… η χαρμολύπη — η χαρά-λύπη, αυτό το ρίγος της ζωής που ταυτόχρονα ξυπνά και παρηγορεί.»
Με λόγια που ακουμπούν την καρδιά της τοπικής μνήμης και της συλλογικής ψυχής, οΝίκος Αλιάγας περιγράφει τους ήχους των ζουρνάδων, τα χτυπήματα των νταουλιών, τις σκόνες των δρόμων, τα πρόσωπα των παιδιών και των γερόντων, τη χορευτική «μετάληψη» των παρεών, εκεί όπου η χαρά και η λύπη σμίγουν σε έναν αρχέγονο κύκλο: τη χαρμολύπη.
Στην ανάρτησή του στο F;acebook ο Νίκος Αλιάγας σημείωσε: “Στην ανάσα της αυγής, τα νταούλια αντηχούν στο Μεσολόγγι, τρέμοντας, σαν καλάμια που γέρνουν στην άκρη της λιμνοθάλασσας.
Οι «παρέες» προχωρούν βήμα βήμα, σαν μια αργή ανάσα, κύκλο τον κύκλο, ενωμένες σε μια αρχαία προσευχή.
Οι ζουρνάδες, με τον οξύ και παραπονιάρικο ήχο τους, ξυπνούν μνήμες, φωνές που έρχονται από τα βάθη των βάλτων και των λίθων, έναν άνεμο μνήμης που αγκαλιάζει όλες τις γενιές: τα παιδιά με τα ζωηρά μάτια, τους γέροντες με τα ροζιασμένα χέρια, τους νέους που μαθαίνουν το βήμα των παλιών, υφαίνοντας το αόρατο νήμα της παράδοσης. Εδώ δεν παραδίδουμε τα όπλα, μόνο την ψυχή, όσο κρατήσει ένας χορός.
Δείτε το βίντεο:
https://www.facebook.com/reel/1050660859895365/?ref=embed_video
Ένας λαός τραγουδά τη λύτρωσή του, τους νεκρούς και τους ζωντανούς. Στο κατώφλι του μοναστηριού και του ορίζοντα, όλες οι ηλικίες ενώνονται.
Ο χορός γίνεται κοινωνία, μια γλυκιά και φλογερή έκσταση όπου χαρά και λύπη γίνονται ένα: η χαρμολύπη — το ρίγος της ζωής που ξυπνά και παρηγορεί μαζί.
Κάτι παγανιστικό κρύβεται στον κύκλο· ο Διόνυσος ξαγρυπνά δίπλα στην εικόνα του Χριστού.
Ο Αη Συμιός ακούει, στη σιωπή που προηγείται κάθε χτύπου του νταουλιού.
Οι Τσιγγάνοι, παιδιά της φωτιάς και της άμμου, μετράνε τον χρόνο με τα δάχτυλά τους σαν άγραφο νόμο.
Η σκόνη των δρόμων χαραγμένη στις παλάμες τους.
Εδώ χαράματα μπορεί να συντελεστεί η κάθαρση της ψυχής. Τέσσερις μέρες γιορτής, μέσα στο άρωμα ενός ονείρου όπου νερό και γη συγχέονται. Ένας αόρατος χορός υψώνεται, μυσταγωγικός και άπιαστος, και θεραπεύει τις ψυχές μας.”
Πηγή: messolonghinews.gr
