Πάνω σε μια παλιά κολώνα της ΔΕΗ,στο Μεσολόγγι ένας πελαργός γράφει το πιο τρυφερό παραμύθι. Μέσα στη φωλιά του μικρά στόματα ανοίγουν με ελπίδα — και το ράμφος του γεμίζει με φροντίδα.
Δεν είναι άνθρωπος. Δεν μιλάει. Κι όμως, κάνει κάτι πιο βαθύ από λόγια: δίνει ζωή.
Κατεβαίνει, ψάχνει, επιστρέφει. Ξανά και ξανά. Κουβαλά στα φτερά του υπομονή, επιμονή, και μια αφοσίωση που δεν κάνει θόρυβο .
Όσοι περνούν από κάτω κοντοστέκονται. Σηκώνουν το βλέμμα τους. Για λίγο, ξεχνούν τον θόρυβο του κόσμου και θυμούνται: η αγάπη δεν χρειάζεται σκηνή. Μπορεί να στέκει σιωπηλή, πάνω σε μια κολώνα, με φτερά απλωμένα στον ήλιο.
