Εκοιμήθη ο φιλάνθρωπος αρχιμανδρίτης π. Κοσμάς Σιώζος, ηγούμενος στη Μονή Στομίου Κονίτσης, όπου εγκαταστάθηκε μερικά χρόνια μετά την αποχώρηση από εκεί του οσίου Παΐσίου.
Η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεστεί στον ιερό ναό του αγίου Κοσμά, στις 1 το μεσημέρι, στις 24 Φεβρουαρίου 2025, αμέσως μετά τις εκδηλώσεις για την απελευθέρωση της Κόνιτσας, και κατόπιν θα ταφεί στη Μονή Στομίου.
Ο ιερομόναχος π. Κοσμάς Σιώζος, μια ευλογημένη μορφή, σύμφωνα με τις μαρτυρίες πολλών, μερικά χρόνια μετά τη σύντομη, τετραετή (1958-1962), μοναστική παρουσία του οσίου Παϊσίου στη Μονή Στομίου στην Κόνιτσα, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, περπάτησε στα αχνάρια του αγίου και έγινε ο ακοίμητος φρουρός του Μοναστηριού.
Πενήντα και πλέον χρόνια πίσω, ήταν μόνιμος υπάλληλος στην Αγροτική Τράπεζα Ιωαννίνων και ο αλησμόνητος Σεβαστιανός, ιεροκήρυκας τότε, τον έκανε να καταλάβει ότι ο Θεός δεν είναι απρόσωπη ουσία, αλλά Πατέρας.
Και όταν ο Σεβαστιανός εκλέχτηκε Μητροπολίτης Κονίτσης, παράτησε τη δουλειά στην Τράπεζα και τον ακολούθησε.
Για πολλές δεκαετίες έβλεπαν πολλοί, είτε τη μέρα είτε και τη νύχτα ακόμη, μια σιλουέτα, αυτή του π. Κοσμά, να κινείται μέσα στο βουνό, ανεβαίνοντας με τα πόδια στο μοναστήρι του Στομίου, κουβαλώντας με μουλάρια, ακόμη και στην πλάτη του, υλικά για την ανοικοδόμησή του, την οποία πέτυχε με πολύ κόπο. Και φρόντισε και να χτιστεί εντός της Μονής παρεκκλήσιο στ’ όνομα του αγίου Παϊσίου, αλλά και να ανακαινιστεί το κελί του οσίου, ώστε να είναι επισκέψιμο.
Ή κατεβαίνοντας απ’ αυτό στην Κόνιτσα, για να ενισχύσει πνευματικά, μέσω της εξομολόγησης, αλλά και οικονομικά, πολλά άτομα.
Ήταν τόσο μεγάλη η αφοσίωση του π. Κοσμά στη Μονή Στομίου, ώστε, παρά τα γεράματά του και τα προβλήματα υγείας, μέχρι λίγο διάστημα πριν το θάνατό του εξακολουθούσε να εγκαταβιώνει εκεί, με άφθονο σε πίστη και άφθορο βίο, έχοντας στο πλευρό του για πολλά χρόνια τον μοναχό Παύλο, που του έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα.
Μέχρι, που οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν τελείως, και γηροκομήθηκε τον τελευταίο καιρό στη Μονή Μολυβδοσκεπάστου, όπου ο ηγούμενος Αρσένιος Μάιπας και οι άλλοι αδελφοί, με αγάπη και στοργή τον περιέβαλαν.
Όχι μόνο από την Κόνιτσα, αλλά και από άλλες περιοχές της Ελλάδας, όσοι τον επισκέπτονταν στο μικρό δωμάτιό του, το κατακλυσμένο από βιβλία, ούτε να κινηθείς, δεν υπάρχει χώρος, στο γηροκομείο της Μητρόπολης ή στο κελλάκι του στη Μονή Στομίου, έφευγαν από κοντά του εμψυχωμένοι.
Τα χαρίσματά του, δεν ήταν αποτέλεσμα των φυσικών δυνατοτήτων του ή των προχωρημένων συλλογισμών του. Δεν ήταν προσωπικό επίτευγμα. Δεν εκπήγαζαν από τον ίδιο, αλλά του παρέχονταν ως αποκάλυψη.
Γι’ αυτό η ποιμαντική του δράση δεν είχε καμία σχέση με προσκολλήσεις, αλλά ήταν δύναμη και αγάπη και σωφρονισμός.
Έτσι, είχε πάντα μπροστά του την εικόνα του αναζητούντος Θεού. Και ήταν και ο ίδιος αναζητητής.
Την ευχή του να έχουμε.
Αιωνία του μνήμη.
